برخی مشکلات فوتبال ما ربطی به این رشته وارداتی نداشته و ریشه در فرهنگ ما دارد. مثلاً بازیکن سالاری یا توهم توطئه، اینکه ما هیچ قرائت رسمی از هیچ اتفاق تاریخی را قبول نداریم و همه فکر میکنیم حتماً یک چیزی آن پشت بوده که ما خبر نداریم.
نگاه کنید به همین قرعه کشی جام جهانی، زمانی که مشخص شد ایران در سادهترین گروه با بلژیک، مصر و نیوزلند قرار گرفته و در حالی که تاریخ ۸۴ ساله تیم ملی وجود دارد، برخی شروع به اما و اگر کرده و از اتفاقات رخ داده یا رخ نداده جوری حرف میزنند که انگار فقط آنها میدانند و بقیه پشت کوه بودند!
یک بار برای همیشه به این یک سوال لااقل، جواب میدهیم. هرچند که بعید است طرفداران فرضیه دشمن پنهان و توهم توطئه قانع شوند! باز احتمالاً از یک دیدار پشت پرده و یواشکی، پشت کوههای کن یا سلوقان مثال خواهند آورد که هیچکس در دنیا خبردار نشده به جز آنها.
اما تاریخ فوتبال ایران گواهی میدهد که ما هرگز با بلژیک در یک تقابل رسمی روبرو نشدیم. رسمی یعنی مراسم سرود و پرچم و بودن در تقویم فیفا و بازی با نفرات اصلی، دوستانه بودن بازی ملاک نیست.
با نیوزلند یک بار در جام بین قارهای سال ۲۰۰۳ -که اولین بازی برانکو در بازگشت دوباره بود- روبرو و سه بر صفر پیروز شدیم. برانکو بعد از جدایی بلاژویچ - ۲۴ آبان ۱۳۸۰ در ورزشگاه آزادی- و بعد از پیروزی یک بر صفر مقابل ایرلند با گل یحیی گل محمدی، تا پایان قرارداد مرد کروات سکاندار تیم ملی شد.
ایران با کادرفنی کروات در مسیر جام جهانی ۲۰۰۲ به پلی آف دو قاره رسیده بود و بعد از شکست دو بر صفر در بازی رفت در دوبلین، با پیروزی خفیف بازی برگشت به جام جهانی نرسید. بلاژ رفت و دستیارش ماند تا قراردادش را تمام کند.
تا مهرماه سال ۸۱ برانکو هدایت تیم ملی را بر عهده داشت و بعد از قهرمانی در بازیهای آسیایی ۲۰۰۲ بوسان، از تیم ملی رفت تا همایون شاهرخی جانشین او شود. ۹ ماه بعد، اختلافات شاهرخی با ستارههای وقت تیم ملی کار را به جایی رساند که رسانهها خواستار تغییر شدند. برانکو این بار به عنوان سرمربی برگشت و در قدم اول جام بین قارهای با نیوزلند را برد و تا خرداد ۱۳۸۵ و آخرین بازی ایران در جام جهانی ۲۰۰۶ ماند.
با مصر هم در جام ال جی ۲۰۰۰ با جلال طالبی، خرداد ۷۹ بازی کردیم که در وقت قانونی بازی ۱-۱ شد. علی دایی برای ما گل زد و در ضربات پنالتی ۸- ۹ باختیم. مصر به فینال رفت و به کره باخت، ما هم در ردهبندی مقدونیه را بردیم و سوم شدیم. اصلاً شاید به خاطر همان تجربه بود که قلعه نویی ترسید و در تورنومنت العین، نگذاشت با مصر بازی کنیم! هرچه بود و هرچه هست، ما دو تجربه با دو همگروه خود در جام جهانی آینده داریم.
بیشتر بخوانید: نیویورک تایمز تحلیل میکند: تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۲۶؛ اگر باز هم به آمریکا بخورند...