از این تیم بوسنی، چند نفر را می‌خریدید؟

خبرورزشی/ اردشیر لارودی؛ یکم- سؤال روز: آیا بازیکنان حریف تیم ملی را با چشم خریدار نگاه کردید؟ اگر آری، نظرتان چیست؟ اگر هم نه که تکلیف معلوم است! این قبیل پرسش‌ها، چرا هر چند وقت یک بار باید مطرح شوند؟ که چه جوابی بگیریم؟ که چه نتیجهای به دست آوریم؟ می دانیم که از بچه‌های بوسنی که فوتبال را با اسلوب یاد می گیرند، هر سال ۲۰، ۳۰ بازیکن، بلکه هم بیشتر، در لیگ‌های اروپایی- از بوندس‌لیگا و سریA و لالیگا گرفته تا لیگ های درجه پایین تر- بازی می کنند! هم پول خوب می‌گیرند و هم بازیکنان بهتری می شوند! و از فوتبال ایرانی که در شرایط عادی از سه بازی دو بار بوسنی را می برد، چند لژیونر تربیت می شود! توجه کنید که بازیکن را باید پرورش داد و تربیت کرد! باشگاه‌های بوسنیایی، به همین ترتیب خود را در لیگهای درجه ۲ و درجه ۳ اروپا مطرح می کنند و ما مغروریم به دستاورد برانکو و یحیی در ۴ سال اخیر! و محتاجیم به صله رحم دوست و بنگاه‌های دوست!

بوشهر سرزمین بچه‌های پا به توپ
دوم- بوشهر تبدیل شده است به سرزمین پرورش استعدادهای طلایی فوتبال ایران! اول مهدی طارمی و حالا مهدی قایدی! محمد محبی هم هست، محمد دانشگر هم یک بوشهری است! برادران مظلومی- مرحوم غلامحسین‌خان و پرویز مظلومی- هم در اصل «تنگسیری»اند و سپس به آبادان رفته اند! 
این چند خط را نوشتیم تا بگوییم:... آقایان، بدسلیقگی نکنید! ادای وظیفه و رفع تکلیف هم نباید کرد! با حداقل سرمایه‌گذاری می توان بهترین مدرسه فوتبال را با شرکت «توپ‌باز»ترین بچه‌های پا به توپ راه انداخت تا با کشف طارمی ها و قایدی ها و دانشگرها و... فوتبال ایران را کیفی تر و قشنگ تر بالا برد! آیا معامله همه سر پرسودی نیست که سالی ۵، ۶ میلیارد سرمایه گذاری کنی، سالی ۵، ۶ بازیکن درجه اول بسازی و به تیم‌های متمول و پولدار بفروشی و این سلسله را به حرکت واداری و بوشهر را به «تکنیکستان» فوتبال ایران تبدیل کنی؟ بچه‌های بوشهر، یک مربی می‌خواهند که بازیکن‌سازی را بلد باشد و به مربیگری و معلمی عشق بورزد؛ درست مانند معلم دهکده ویس! حیف است بوشهری ها راه را عوضی بروند!

این بار ختم به خیر شد
پس «شرش» را کم کنید!
سوم- البته، همان‌طور که بر همه واضح و مبرهن است، ماجرای سرتا پا غلطِ خط زدن نام علیرضا فغانی، با شرکت یکی دو آدم درست‌اندیش که دچار قصد و حسدی نسبت به بهترین داور آسیا و یکی از ۵، ۶ داور ممتاز جهان نیستند، ختم به خیر شد! در این رهگذر، علاوه بر واکنش جامعه ورزش و اهالی فوتبال، دیدیم که خانواده داوری ورزش چه دغدغهدار و چه با علاقهای ناشی از نیک‌خواهی صرف، به میدان آمدند و استدلال کردند و صحبت آوردند و از امر حق، دفاع نمودند! و به این ترتیب، مسئله حل شد، آن‌هم چه نیکو حل‌شدنی! به سود تمامیت ورزش ایران! 
در این میان، یک نکته اما هنوز بیم‌آور است و نگران‌کننده: ...صاحبان این حد نازل از قدرت تمیز که سود را از زیان فرقی نمیگذارند و البته پس از هر بار که مسئلهای ساختند، پشت ده نفر و صد نفر پنهان میشوند، تکلیفشان چیست؟ با آن کسانی که مطابق عقل سلیم رفتار کردند، برخوردی داریم از سر اعتماد به عقلشان در راستاری همکاری! با شخص و کسانی که این غائله را علم کردند چطور؟ اینان که دوبه‌همزنی، نتیجه کارشان است و مرتب باید مواظب دسته گل به آب دادنهایشان بود چه باید کرد؟ و چرا از شر بی‌عقلیهایشان خلاص نشد؟!

استقلال با این مدیران، دشمن نمیخواهد
چهارم- استقلال تا چه روزی باید تاوان اشتباهات کسانی را بدهد که به استقلال آورده شدند تا بلکه خیبرگیری کنند ولی نتوانستند و رفتند و مکافات حضور چند ماهه و حداکثر یک ساله خود را به گردن مدیرنماهای بعدی گذاشتند!
استقلال مگر چه تقصیری مرتکب شده بود که باید بازیچه دست کسانی میشد که برای تماشای بازی استقلال نیز، سلیقه و پسند مناسب نداشتند؟ 
استقلال چرا قراردادهایی بست- در کمال افتخار هم- که امروز باید جریمه بدخری، گران‌خری و عدم تشخیص خوب از بد را استقلال بپردازد و حضرات آقایان، در پست عالیتری، پز مدیریت میدهند و ادای مدیران را درمیآورند! از شفر گرفته تا استراماچونی! هرکس آمد، یک چمدان دلار و یورو گرفت و رفت! و تازه ماجرای استراماچونی، دنباله‌دار هم هست! این یکی حکایت دزد با چراغ را یادآور می‌شود که گزیدهتر میبرد کالا!
آیا دردسرهای استقلال بودن و بازیچه مشتی مدیران نامدیر و پنداری و خیالی شدن، پس از این پرداختهای «تیم خفه‌کن» تمام می‌شود؟ آیا طلبکار کردن و طمعکار کردن پادوانی هم کار مدیرهای قلابی نبود؟ آقایانی که معنای مدیریت را ۱۸۰ درجه چرخاندند و به یک بازیکن ۷۰۰ برابر دریافتی سال قبلش پول دادند، دست برمیدارند و می‌روند و این تیم را به چند مرد بلد که دندان طمع ندارند و کیسه‌ای برای خود ندوختهاند، میسپارند؟ 
سنگ تمام اصفهانیها برای یاوری

دیدار از بهرام عاطف
پنجم- اصفهانیها از جمله مردمانی هستند که قدر بزرگان خود را میدانند و به همین دلیل هم برای بزرگداشت سرهنگ فوتبال ایران، مرحوم محمود یاوری، در این روزگار کرونایی سنگ تمام گذاشتند و معلم و مربی خود را فراموش نکردند! در این مراسم، پیشکسوتان و قدیمیهای فوتبال، همه بودند الا «بهرام‌خان عاطف»! وقتی پرس و جو کردیم، دانستیم که بهرام عاطف به بیماری فراموشی دچار شده و کمتر در مجامع حضور مییابد! به همین دلیل، پیشکسوتان تصمیم گرفتند تا سراغ ایشان را بگیرند؛ تا اگر او افتخارات بزرگ و زحمات جبران‌ناپذیر خودش را از یاد برده، شاگردانش و همکارانش که بزرگ فوتبال دیارشان را فراموش نکرده‌اند که! پس میروند و ادای این دائماً وظیفه مینمایند!