دیگر کسی نیست که در جریان اتفاقات مراسم قرعه کشی جام جهانی و الفاظ رکیکی که خداداد عزیزی روی آنتن زنده به کار برد، نباشد و نداند ماجرا چیست. تقریباً تمام دنیا -از ایران تا هر کجا- به این حرکت خداداد عزیزی انتقاد و بعد از این فصل مشترک افراد به دو دسته تقسیم شدند؛
کسانی که مقصر را شخص خداداد عزیزی میدانند که به اندازه شهرت و جایگاهش در فوتبال، روی ادبیات و خصوصیات اخلاقی خود کار نکرده و متوجه تاثیرش روی جوانان نیست و گروه دوم، مقصر را مدیران تلویزیون میدانند که با علم و آگاهی نسبت به میزان سواد خداداد عزیزی و رفتارهای قبلی او، دوباره حاضر میشوند به او تریبون بدهند.
اما هیچکس در این کره خاکی نبود که با حرفها و رفتار خداداد عزیزی موافق باشد. اگر به کل تاریخ بشری نگاه کنیم، در گذشتگان و آیندگان نیز توافقی با این نوع ادبیات روی آنتن زنده ندارند. نمونه این اتفاق همین هفته قبل در یک برنامه روی یک پلتفرم رخ داد که بلافاصله با دستور مقامات قضایی، آن برنامه توقیف و آن پلتفرم نیز از مدار سرویس دهی خارج شد. اما خداداد و تلویزیون مصونیت دارند!
گاهی اوقات اتفاقات آنقدر عیان و مشخص هستند که هیچ جای توضیح و توجیهی باقی نمیگذارند. مثل یه کاریکاتور بدون شرح که نیاز به تفسیر ندارد. در این گونه مواقع تنها کاری که از دست انسان برمیآید، پذیرش واقعیت و عذرخواهی از مردم و افکار عمومی است. ثابت شده مردم ایران بسیار بخشنده هستند و در همه جای دنیا افکار عمومی حافظه ضعیفی دارند.
دیدیم که سیامک انصاری با آنکه صرفاً مجری آن برنامه بود و این برنامه سازان بودند که آن آیتم را طراحی کردند -و میدانیم که در سینما و هنرهای نمایشی کارگردان مسئول خروجی کار و تهیه کننده مالک اثر محسوب میشود- باز به سهم خود که این قرارداد را پذیرفته و با علم به جایگاهش -که مردم او را میشناسند نه کارگردان و تهیه کننده را- آمد و تمام قد از مردم عذرخواهی کرد.
حالا این رفتار را مقایسه کنید با حرفهایی که خداداد عزیزی بعد از بازی تراکتور و ذوب آهن در فولادشهر به زبان آورد. او نه فقط بعد از دبل چک و اطلاع از روشن بودن دوربینها دوباره عیناً همان عبارات را به کار برد، بلکه به مصداق داستان معروف عذر بدتر از گناه به جای عذرخواهی و اظهار شرمندگی و طلب بخشش از مردم، از جمیع افراد جهان طلبکار هم شد!
خداداد عزیزی خودش را به ندیدن و نفهمیدن زد. او که به گفته مرحوم رنجبر، یک گل زده و یک عمر نانش را می خورد، گفت همه انسانها در طول روز از این الفاظ استفاده میکنند و اگر شما روی آنتن زنده این کار را نمیکنید، یعنی ریاکار هستید! انصافاً همین توجیه و مغالطه او برای تمام کردن کل این ماجرا کافیست!
قدیمیها میگفتند «نرود میخ آهنی در سنگ» اما خداداد روی این ضرب المثل را هم سفید کرد! او آشکارا خودش را به ندیدن زد که هیچ کدام از انتقادات این مدت را ندیده و رویش را برگرداند تا نفهمد مشکل، به کار بردن خود آن الفاظ نیست، مشکل آن جایی است که شما فرق پخش زنده تلویزیونی و میلیونها بیننده را با یک رفتار عادی در کوچه و خیابان نمیدانید.
مسئله اصلاً ترامپ نیست، مسئله فرهنگ خانوادههای ایرانی است که پای تلویزیون بودند و هیچکس در حریم خصوصی منزلش -مقابل خانواده- از این الفاظ استفاده نمیکند. خداداد عزیزی به زبان خود اعتراف کرد که ماهیت وجودی او همین است، برای او یک دعوای خیابانی با دو بیننده و برنامه زنده تلویزیونی با ۵۰ میلیون بیننده، فرقی ندارد. او همین است که میبینید.
اینجا را بخوانید: چه خداداد چه تلویزیون، از کوزه همان برون تراود که در اوست/ سوتی یا اتفاقات قابلانتظار؟!