خبرورزشی/ علی جوادی؛ دیروز قیمت خودروهای داخلی را میخواندم و با گذشتهای بسیار نزدیک مقایسه میکردم. بعضی قیمتها خندهدار بود. ۲۰۶ دندهای که ۷ سال قبل ۳۴ میلیون بود، در قیمتگذاری دیروز ۱۷۰ میلیون اعلام شده است. پژوپارس که ۳۷ میلیون بود، الان شده ۲۰۰ میلون و تیبا ۲۰ میلیونی دیروز ۱۲۰ میلیون قیمتگذاری شده. اینها شوخی نیست. اعداد و ارقام واقعی بازار ماست که قدرت خرید را برای قشر آسیبپذیر جامعه ما (که تعدادشان متأسفانه بسیار هم بالاست) به زیر صفر رسانده است.
اما این رشد فقط مختص قیمت خودروها نیست و هر چه در بازار روی آن دست بگذارید چنین صعود ریالی وحشتناکی را تجربه کرده است. نگاهی به قراردادهای ۱۰ سال پیش بیندازید تا متوجه شوید تورم بیش از هر کالایی در فوتبال نمود و بروز داشته است. به هیچ عنوان قصد ندارم بگویم پولی که به بازیکن میدهند زیاد است، اما اعتقاد دارم باید تناسبی منطقی وجود داشته باشد تا نمودارها، غیر قابل باور جلوه نکنند. بازیکن در همه جای دنیا پول خوب میگیرد، اما از چه منبعی؟ باشگاه منچسترسیتی یکی از ۱۰ باشگاه دنیاست که توسط یک هولدینگ بزرگ اقتصادی (و البته کاملاً خصوصی) اداره میشود، اما در فوتبال ما همه پرداختیها از جیب مردم و حسابهای دولتی است. اینکه همچنان بعضیها اصرار دارند فوتبال ما دولتی بماند، دو حالت دارد: یا یاد نگرفتهایم فوتبال را چگونه به صورت خصوصی اداره کنیم... یا ترجیح میدهیم به بعضی دلایل خاص، فوتبال را همچنان دولتی نگه داریم، چون اینطوری بهتر است!