یادداشت| ...پس می‌توانیم

خبرورزشی/ محمدرضا مدنی: ۱۸ مهرماه ۱۳۸۳ ورزشگاه آزادی میزبان دیدار دوستانه ایران و آلمان به یاد زلزله‌زدگان بم بود. مسابقه‌ای که در نهایت با نتیجه ۲- صفر به سود شاگردان یورگن کلینزمن به پایان رسید. اتفاق مهمی که در حاشیه آن دیدار، فارغ از همه جذابیت‌های بصری برگزاری مسابقه با بزرگانی همچون ینس لمن، روبرت هوث، برداریچ، دایسلر، کلوزه، بالاک، ارنست، اشنایدر و فیلیپ لام داشت این بود که به واسطه استقرار گروه فیلمبرداری تلویزیون ZDF آلمان در ورزشگاه آزادی و به سفارش آن‌ها اتاقک شیشه‌ای احداث شد که از آنجا گزارشگر بازی بتواند در کنار کارشناس فنی بازی را برای شبکه معتبر آلمانی گزارش کند. تغییر قیافه دروازه‌های زمین بازی و نصب تور‌های اروپایی با حالت مستطیلی هم از دیگر تأثیرات برگزاری آن مصاف بر استادیوم آزادی بود. حالا و پس از ۱۴ سال بار دیگر شاهد تغییر و تحولات مهمی در ورزشگاه آزادی هستیم. احداث سکوی اهدای جام کنار جایگاه ویژه و رسیدگی اساسی به تونل ورزشگاه، ورودی غربی، سرویس‌های بهداشتی و غیره، همه و همه از تأثیرات برگزاری فینال لیگ قهرمانان آسیا بود که شاید اگر مسئولان AFC این لطف را در حق ما نمی‌کردند تا ۴۰ سال بعد هم شاهد چنین تغییراتی در استادیوم پیر تهران نبودیم! تغییراتی که قطعاً باعث اعتبار بخشیدن به فوتبال ایران شده است. کما اینکه روز گذشته هم «لوزانوف» رئیس کمیته اجرایی AFC در بازدیدی که از استادیوم آزادی داشت با تعجب گفت: «فکر نمی‌کرده این همه تغییر ظرف این مدت زمان کوتاه رخ داده باشد». پس می‌توان کار کرد ولی حس و حالش نیست! بودجه هست ولی دل خرج کردنش را نداریم! خوب را از بد تشخیص می‌دهیم ولی به بد‌ها عادت کرده‌ایم! گلی به گوشه جمال کسی که دیدار برگشت فینال را در تهران برنامه‌ریزی کرد وگرنه حالا حالا‌ها اتفاق مثبتی برای فوتبال ایران رخ نمی‌داد!